چکامه

تا به توصیف تُ با بال غزل پر بکِشم
باید از حَدِ خودم پای فراتر بکِشم

اول آن شکلِ به هم‌ ریخته‌‌ی موی تُ را
با قلم موی غزل بافته بهتر بکشم

تا که الگوی نگاهت نشود دست به دست
ناز چشمان تُ را یکسره از بَر بکشم

عطرخوش رایحه‌ی هُرم نفس‌های تُ را
عین آویشن و گُلپونه معطّر بکشم

هیچ سروی به خوش اندامی بالای تُ نیست
قد و بالای تُ را مثل صنوبر بکشم

مژه‌ی چشم تُ را با نَمی از دُرد غزل
عین چشمان هراسان خودم تَر بکشم

بنشینم‌ به دل راحت و در آخر کار
مثل یک قهوه‌ی عصرانه تُ را سر بکشم